Pollakówna Joanna | " To dla pamięci "

„Wróble” – Joanna Pollakówna

01/12/2018 @ 10:15 (Grabiański Janusz, POCZTÓWKI, Pollakówna Joanna, WIERSZYKI)

Wróbel czarny, wróbel biały
na parapet okna skoczył.
Wstaję, patrzę, mrużę oczy.
Wróbel czarny? Wróbel szary?
Czy to sen? Czy czary?

Smutny, mokry, szary wróbel
z niepokojem patrzy w okno.
– Pióra mokną, marznie dziób,
otwórz okno i coś zrób,
żeby lżej się żyło wróblom!

Wróbel czarny? szary? biały?
Sny się z jawą pomieszały?
Szary chciwie dziobie kaszę,
biały zerka w okno nasze,
czarny nóżką żółtą skrobie,
szary zjadł i poszedł sobie.

Wróbel czarny, wróbel biały,
gdzież się wróble zapodziały?
Resztę kaszy z okna zgarnę.
Czy widziałem to, czy spałem?
Czy są jakieś wróble białe?
Czy bywają wróble czarne?

Autorem pocztówek jest Janusz Grabiański /1929 – 1976/.

Dodaj komentarz

„Marceli Szpak dziwi się światu”

10/11/2013 @ 08:52 (Pollakówna Joanna, Tofil Jacek)

Autorką książeczki jest Joanna Pollakówna. Ilustrował Jacek Tofil.

– Zadziwiające – szepnął Marceli Szpak wpatrując
się uważnie w coś brunatnego, uczepionego łodygi rdzawego rdestu.
– Co cię tak dziwi? Ten motyl? Rzeczywiście, jakiś
spłowiały – powiedział lekceważąco Leszek Zając,
ledwo rzuciwszy okiem.

– To nie spłowiały motyl, tylko ćma – oświadczył Marceli Szpak.
– A zadziwiające jest to, że taki ten świat rozmaity; choćby same motyle: dzienne i nocne, białe, żółte, brązowe, w pawie oczka…
– Upudrowane – powiedział w zamyśleniu Zając.
– Kto? – zdumiał się Szpak…

Książeczka pochodzi z KAW. Nakład – 150 tysięcy; wydanie II z 1987 r.

3 Komentarze

„Wesele Luletki”

04/11/2013 @ 07:39 (Pollakówna Joanna, Siemaszko Olga)

Autorką książeczki jest Joanna Pollakówna / 1939 – 2002 /.
Ilustrowała Olga Siemaszko / 1914 – 2000 /.

… – A gdzież jest narzeczony?
– A właśnie, jakoś go już od dawna nie widzę –
z niepokojem w głosie odpowiedziała Luletka.
– Nie jest zbyt duży i ciągle mi ginie…
– Znajdzie się, znajdzie! – odkrzyknęli śmiejąc
się rubasznie goście spod płotu.
– Jak tylko do stołu nakryjesz!
Ale przy nakrytym stole w sadzie narzeczonego nie było także.
– Na pewno sobie przypomniał o jakimś drobiazgu – dobrotliwie pocieszały Luletkę sąsiadki.
– Może pojechał po ślubny bukiet?…