Dzień dobry dzieci! Zgadniecie chyba
kto szronem pisze listy na szybach?
To ja wędrując tędy, owędy
przyniosę świerki, śnieg i kolędy.
Przydźwigam paczki, dary, słodycze
i dużo życzeń, serdecznych życzeń.
Wam będę życzył miłych kolegów
i tyle piątek, co gwiazdek śniegu,
zdrowia, zabawy i niespodzianek,
ślizgawek, łyżew i śmigłych sanek.
Rodzice pragną pociechy z dzieci,
więc niech im szczęście wyjdzie naprzeciw.
Niech każda praca idzie jak z płatka,
by śmiał się ojciec, cieszyła matka.
Dziadkom potrzeba serca od wnucząt.
Wnuczki od dziadków niech się nauczą,
ile są warte stare zwyczaje,
jak cenić prawdę z legend i bajek.
Dla tych co dla nas pracuję nocą,
niech dobre gwiazdy jasno migocą.
I niech się noce spokojne darzą
dzielnym strażakom, mądrym lekarzom.
Niech statki płyną po gładkich wodach,
lotnikom – sprzyja wiatr i pogoda!
Niech do żołnierzy z dala od rodzin
list pełen ciepła co dzień przychodzi.
Niech się włókniarkom nić złotem przędzie,
niech węgiel kruszy się łatwiej, prędzej.
Niech wielka zgoda panuje w szkole
i niech urodzaj wzbogaci pole.
Na puste łąki, do sennych lasów,
zaniosę ptakom trochę zapasów.
Wy też będziecie chyba pamiętać,
żeby dokarmiać biedne zwierzęta?
Las dał choinki. Co dacie w zamian?
Cieszy drobnostka, gdy w porę dana.
Nie umie kochać kto tylko bierze.
Uczcie się dawać – prosto i szczerze.
To ja, ostatni już miesiąc roku,
życzę – prawdziwych przyjaciół wokół,
bogatych plonów, po rocznym trudzie…
DO SIEGO ROKU!
– Przyjaciel Grudzień –
Wierszyk był zamieszczony w „Świerszczyku” z 1970 r.
Wisi słoninka na długich nitkach.
Co tu kupić? Tyle rzeczy.
" To dla pamięci " 