„Historia gałgankowej Balbisi”

Do
KAŻDEGO CZYTELNIKA
w miejscowości GDZIEKOLWIEKMIESZKASZ
przy ulicy KAŻDEJ nr od 1 do 300

Kochana (albo) Kochany!

To wcale nie jest wstęp. Wstępy są czasami nudne. I dlatego je niekiedy opuszczasz. A to jest prawdziwy list, choć pisze go tylko gałgankowa osoba. Proszę spojrzeć na okładkę. Tak, to ja – Balbinka.
Mam do Ciebie pilną sprawę. I pilną, i ważną. Muszę Cię o czymś uprzedzić.
I to zaraz, zanim odwrócisz kartkę. Posłuchaj!

W starych bajkach wszystko się dzieje „za górami, za lasami”. A w moich przygodach wszystko się działo, kto wie, może nawet na Twojej własnej ulicy.
A kiedy? Znów nie jak w starych bajkach „przed stu laty”. Wcale nie! To było dokładnie przed 1939 rokiem. Ile to lat temu? Policz prędko! Dużo, prawda?

Twoja Babcia czy Dziadziuś bardzo dobrze pamiętają tych ludzi, których za chwilę poznasz. Tacy byli naprawdę. I ci ludzie… Nie! Tego już nie napiszę.
To sobie sama (albo) sam musisz o nich przeczytać. A jeśli dojdziesz do tego miejsca, gdzie napisane jest „Koniec”, to także zrozumiesz, ile się zmieniło na Twojej nawet ulicy. W naszym kraju – gdziekolwiek mieszkasz – ludzie nie mają już tamtych dawnych zmartwień. Ale pozostało w nich coś bardzo ważnego. To przyjaźń ludzka i wzajemna pomoc ludzka. O tym pamiętaj i to Ci wiele wyjaśni.

Twoja gałgankowa BALBISIA z okładki

Przygody Balbisi opisała Janina Broniewska /1904 – 1981/
a zilustrował Konstanty Sopoćko /1903 – 1992/
Książeczkę wydał CZYTELNIK w 1971 r. Nakład – 80 tysięcy; wydanie – X.

A dzisiaj (5 października 2022 r.) blogowy licznik odwiedzin… przekroczył magiczną liczbę, o której nie zapomnę, dzięki tej książeczce :)

„Opowieści starej Sowy”

Autorką książeczki jest Danuta Gellnerowa /1920 – 2003/.
Ilustrowała Irena Kuczborska /1907 – 1971/.
Książeczkę wydała  NK w 1960 r.  Nakład – 30 tysięcy;  wydanie – I.

STARA  SOWA

W starym dębie stara sowa
mruży żółte oko,
na dnie dziupli księgi chowa
ukryte głęboko.

W księżycowe noce jasne
otwiera je czasem.
Czyta wówczas stare baśnie,
stare jak las lasem.

Aż się dziwi księżyc w górze,
choć też jest wiekowy,
na błękitnej siada chmurze,
słucha starej sowy.

Wiatr też usiadł na chwil parę
i nastawił ucha.
Sześciu bajek sowy starej
za dębem wysłuchał.

Czas przemija, księżyc gaśnie,
milknie stara sowa.
Grube księgi pełne baśni
na dnie dziupli chowa.

Noc zdmuchnęła gwiazdy w górze
na niebie z atłasu,
bo świt nie chce czekać dłużej,
stanął u wrót lasu.

I już bajki się skończyły
pierwsza, druga, piąta…
krasnoludki gdzieś się skryły
w ciemnych lasu kątach…


Gdy bajki się skończyły, to oznacza, że mojego blogowania nadszedł kres…

Wszystkim, którzy zaglądali tutaj, klikając ponad   1 641 206 razy,
a także pisali komentarze oraz e-maile,
przesyłam
moc serdeczności i wiosennych, słonecznych pozdrowień!

„Chatka Puchatka”

Autorem książeczki jest Alan Alexander Milne /1882 – 1956/.
Przełożyła Irena Tuwim /1899 – 1987/.
Ilustrował Ernest Howard Shepard /1879 – 1976/.

POEMAT
napisany przez Kłapouchego w chwili Wielkiego Skupienia

Krzyś odchodzi.
Dokąd? Nie wiem
I nikt nie wie w całym Lesie.
Dość, że idzie, że odchodzi,
Aż nam wszystkim płakać chce się.
(„Chce się” jest to rym do „lesie”).

Trudno nam się z tym pogodzić
(To znów rym jest do „odchodzi”).
Krótko mówiąc, żal jest nam…
(Jakoś idzie. Tylko nie wiem,
Jaki znaleźć rym do „nie wiem”
W drugim wierszu z samej góry).
Nowy kłopot, nowy kram!

(Teraz znowu nie wiem sam,
Jaki znaleźć rym do „kram”).

Trudna rada, na co biadać

I tak bardzo się przejmować?
Trzeba zebrać oba kramy
I po prostu je zrymować,
To niełatwa wcale sprawa
Sypać rymy jak z rękawa.
A że skończył mi się temat,
Więc zakończę mój POEMAT.


Książeczkę wydała  NK w 1979 r. Nakład – 150 tysięcy;  wydanie – VIII.

„Kubuś Puchatek”

Autorem przygód Kubusia Puchatka jest Alan Alexander Milne /1882 – 1956/.
Przełożyła Irena Tuwim /1899 – 1987/.
Ilustrował Ernest Howard Shepard /1879 – 1976/.

PIOSENKA  ZATROSKANEGO  PUCHATKA

Hejże ha! Niech żyje Miś!
( Kto? Kto taki? Co za Miś? )
Miś Puchatek, chyba wiecie.
Kubuś znany w całym świecie.
( Kubuś? Znany? Co to znaczy? )
Owszem, znany. Nie inaczej.
( Z czego? )
Zaraz wytłumaczę.

Więc ten Kubuś, jak to bywa,
Choć nie umiał wcale pływać
I choć nie miał żadnej łodzi,
Uratował od powodzi
Serdecznego przyjaciela
To nie żadna bagatela…
( Jak to zrobił ten Puchatek? )
Więc wynalazł taki statek,
Nie łodzisko jakieś marne,
Lecz wspaniały okręt-garnek.
No i właśnie tym zasłynął,
Że po prostu nim popłynął.

( O kim mowa? )
O Puchatku. O Kubusiu. O niedźwiadku.
O tym misiu, mężnym , znanym,
Co miał Rozum Niesłychany,
O tym, co jak głosi wieść,
Ponad wszystko lubił jeść
I był gruby jak baryłka.
( Czy to czasem nie pomyłka?
Czy na pewno to ten sam? )
Przecież ja go dobrze znam!
Tak, to Kubuś, Miś Puchatek,
Wielki mędrzec i bohater,


A więc, panie i panowie,
Pijmy teraz jego zdrowie!

Książeczkę wydała  NK  w 1980 r. Nakład – 150 tysięcy;  wydanie – VIII.

„Bal karnawałowy”

Anonimowy wierszyk ze „Świerszczyka” – nr 4 (1415) z 21 stycznia 1973 r.

Na sali jak w bajce – bajkowo!
Kolorowe lampki, muzyka – i my!

Jest tu stary Mróz z Zimą – Królową,
Krasnoludki, Motyle – i Lwy!

Grają trąbki, gitary, organki,
A na sali taki gwar – i tłok.

Z Babą Jagą pląsają Cyganki,
Wilk z Jaskółką, Złota Rybka – i Smok.

Mały Krasnal mocno w bęben wali.
Jest zabawa! Jest wesoło – bo

w karnawale na balowej sali
dookoła, w krąg wiruje bajek sto!


Autorem pocztówek jest Jan Marcin Szancer /1902 – 1973/.

„Zima” – Włodzimierz Słobodnik

Krajobraz biały i znajomy:
w zadymce śnieżnej chaty drzemią,
w oślepłym niebie kraczą wrony:
kra-kra – unosi się nad ziemią.

Chmury się z dymem w jedno splotły
i płyną falą coraz szerszą.
Bezlistne drzewa niczym miotły
na ośnieżonej drodze sterczą.

Rzeczka pod lodu śpi powłoką,
już ani mruczy, ani śpiewa.
I czasem słońce niczym oko
zaczerwienione spojrzy z nieba.

A nagle kaczki spoza płota
idą na lód jak lustro gładki
i maszerują jak piechota:
raz-dwa – migoczą żółte łapki.

I Burek szczeka na piechotę,
aż żądzą boju cały pała,
bo bardzo wielką ma ochotę
capnąć kaczego generała.

Autorką pocztówek – z lat sześćdziesiątych – jest Elżbieta Fido /1937 – 2008/.

„Wigilijny wieczór” – Tadeusz Kubiak

Gdyby dziś przemówił kogut,
toby zapiał – kukuryku!
Dziesięć kur w jednym kurniku,
gospodarzu, bardzo ciasno,
ni pogadać, ani zasnąć…

Gdyby dziś przemówił zając,
toby wykpił myśliwego,
że nabiegał się, nastrzelał,
napsuł prochu. I nic z tego…

Gdyby dziś przemówił koń,
to tak rzekłby: chętnie zwożę
drzewo z lasu, siano, zboże,
lecz pamiętaj, żem ja koń,
tylko koń, a nie słoń…

Gdyby przemówiła myszka,
myszka rzekłaby cichutko:
– Po co macie tego kota?
Nawet butów nie da pogryźć,
pędzi, goni  mnie niecnota…

Gdyby pies zagadał, rzekłby:
– I psiej łapie rękę podaj,
otwórz drzwi i wpuść do domu,
gdy na świecie psia pogoda.

Pocztówki Olgi Siemaszko

Ha, a gdyby dziś przemówił
za kominem sam pan świerszcz,
to dopiero byłby piękny,
najpiękniejszy wiersz…

Najpiękniejszych  Świąt  Wam  życzę !

„Przedświąteczne stragany” – Tadeusz Śliwiak

Uwić gniazdo w powietrzu
próżno starasz się, śniegu,
zaraz sfruniesz na miasto,
wiatr nie wstrzyma cię w biegu.

Na świąteczne stragany,
na gałązki choinek
ustawionych na placu
i na włosy dziewczyny,
która właśnie kupuje
szklanych kul cały tuzin.
Każdą w palcach obraca,
każda oczy jej kusi…

Patrz, śmiejący się dziadek
z twarzą złotą jak orzech
trzem urwisom sprzedaje
gwiezdne światło za grosze.

Ile barw, ile świateł
rozszczepionych w promienie…
W kryształowe jaskinie
wieczór kramy przemienił.

Podfruń, śniegu, i obtańcz
wszystkie cacka dokoła.
Dzisiaj ludziom do okien
świeci gwiazda wesoła.

Autorką pocztówek jest Maria Uszacka / 1932 – 2017/

„Piosenka zimowa” – Włodzimierz Słobodnik

Zamknij okienko, moja panienko!
Jeśli nie zamkniesz, do chaty
pan Śnieżek wpadnie, świecący srebrnie,
jakby zrobiony był z waty.

Dalejże, prędko zamknij okienko,
bo nie ma dzisiaj pogody
i do chaty wejdzie mróz siny
i wiatr, i wiatr siwobrody.

Zamknij okienko, moja panienko!
Jeśli nie zamkniesz w tej chwili,
wiejąc szkaradnie zawieja wpadnie
i rozpaczliwie zakwili.

Zamknij okienko, moja panienko,
bo wejdzie wnet Baba Jaga,
zima starucha, co wiatrem dmucha
i drzewa bezlistne smaga.

Autorką baśniowych pocztówek – z 1958 r. – jest Nika Golts /1925 – 2012/

„Lipiec w kożuchu” – Tadeusz Śliwiak

Do pana Grudnia przyszedł pan Lipiec.
Mróz mu czerwone policzki szczypie.
Iskrzącym szronem pokrywa włosy.

Pocztówka Jerzego Gorazdowskiego

– Co pan tu robi bez płaszcza? Bosy?
Skąd pan się wziął tu? Przecież nie lato.
Lipiec Grudniowi skłonił się na to

I rzekł: – Zbłądziłem. Zbłądziłem w lesie.
I chociaż Sierpień minął i Wrzesień,
Listopad przyszedł chłodny i srogi,
a ja nie mogę odnaleźć drogi.

Myślałem, że już tam pozostanę,
lecz los łaskawy zetknął mnie z panem.
Poratuj, proszę, w biedzie mi pomóż.
Pozwól przeczekać zimę w twym domu.
Weź pod uwagę mój stan żałosny.
Byle do wiosny. Byle do wiosny.
Bo jeśli zginę u twego boku,
nie będzie lata w następnym roku.

Grudzień rzekł drwiąco: – Ach, ty zmarzluchu,
jeśli ci nie wstyd, chodź w mym kożuchu.
I chodzi lipiec opatulony.
Śmieją się z niego kawki i wrony.
Śmieje się z Lipca sarna i zając.
Wszystkie zwierzęta go wyśmiewają.
A on wśród śniegu chodzi skulony,
marząc o swoim lecie zielonym.

Autorką zimowo-letnich pocztówek jest Eugenia Różańska /1906 – 1982/.

„Wczesnym rankiem” – Maria Czerkawska

Wczesnym rankiem do Marcina
idzie zima.
– Co ty powiesz, mój Marcinie,
białej zimie?

– Z saneczkami pójdę do niej,
czapką ładnie się ukłonię,
powiem: – Zimo, z każdej chmurki
syp nam śnieżek na pagórki!

Dużo, dużo, coraz więcej,
nasyp płatków sto tysięcy,
żeby zjeżdżać było gładko
Jackom, Maćkom, Małgorzatkom
i mnie!


Autorką pocztówek jest Zofia Fijałkowska /1909 – 1989/

„Ptasia choinka” – Maria Terlikowska

Rośnie choinka we wsi Olszynka.
To jest gwiazdkowa, ptasia choinka.

Cała ubrana w ptasie przysmaki –
w to, co najchętniej jadają ptaki.

Wisi słoninka na długich nitkach.
Brzydka ozdoba? Wcale nie brzydka!

Bo już słoninkę dziobią sikorki –
jak żywe bombki w złociste wzorki!

Małe koszyczki z błyszczącej słomy
obsiadły gile – naród łakomy.

W koszyczkach ziarna, jagody, owies.
Niechaj wam, gile, będzie na zdrowie!

Lecą bażanty z długim ogonem.
Już pod choinką siedzą i one.

Zleciały wróble wesołym stadem:
– Cir – cir!? – pytają. – Co z tym obiadem?

Pośród zielonych gałązek świerka
całe to bractwo cirka i ćwierka.

A biała ziemia i las zmarznięty
słuchają prostej, ptasiej kolędy.

Autorem pocztówek jest Jan Marcin Szancer /1902 -1973/.

« Older entries